Wiedeń

 Kiedy do niego dotarłyśmy, zasnuty był mokrym, nocnym powietrzem, przesiąkniętym światłem ulicznych latarni. Nazajutrz jednak mglista szarość znikła, a poranek okazał się jednym z tych ciepłych i mimo zachmurzenia bardzo jasnych. Miasto Gustava Klimta skradło mi serce...
Chłonęłam tamtejszą architekturę jak świeże  powietrze. Rzędy idealnie skrojonych kamienic w kolorze kości słoniowej, pokryte licznymi zdobieniami, pięły się przy każdej z ulic. Na każdym kroku, oczy napotykały elementy secesyjne (czy wspominałam, że kocham secesję?).
Architektura i wiedeńska kawa... z tym najtrudniej było mi się rozstać. Jest jeszcze kwestia mody spotykanej na ulicach, ale ten wątek rozwinę szerzej w następnym poście.

Sama, tak jak już wspominałam przed wyjazdem w poście o pakowaniu walizek, postawiłam na wygodę i przyjemne w dotyku materiały. Ubrania miały pozwalać na maksymalną mobilność, o obcasach nie było mowy, musiały nieść ze sobą komfort i swobodę. Jednocześnie nie mogłam się oprzeć przyjemności chodzenia w sukienkach. Wzięłam ze sobą dwie małe czarne. Jedną z nich możecie zobaczyć niżej. Zabranie ich było bardzo dobrą decyzją, zwłaszcza, że już pierwszego dnia wieczorem wybrałyśmy się na spektakl do opery. Wiedeńska opera jest niesamowita! Odwiedzając to miasto koniecznie trzeba dopisać ją do listy najistotniejszych punktów topograficznych.

Total look - New Yorker