Zbiorowe deklaracje miłości do ojczyzny, gdzie "zbiorowe" jest tu może nie najtrafniejszym określeniem. Lepiej pasuje "stadne". Miłość wyrażana przy pomocy kostki brukowej, koszy na śmieci, ognia, ewentualnych innych narzędzi tępych.
Kiedy jako dziecię przysposabiano mnie w szkole podstawowej, kiedy objaśniano zagadnienie zwane patriotyzmem, nigdzie  nie padło słowo agresja, czy nienawiść, nigdy nie wspomniano o potrzebie siania zniszczenia, patriotyzm nigdy nie był synonimem destrukcji tego co wspólne.
 Jako dziecię, wysłuchałam nie jednej opowieści o faszyzmie, do czego prowadzi. Uczono mnie aby wystrzegać się go jak ognia.

Skrajna prawica napawa mnie przerażeniem, napawa mnie wstrętem i obrzydzeniem. Zakochani w swojej wypaczonej wersji patriotyzmu, każdego 11 listopada udowadniają swoją miłość własną. Podjarani możliwością toczenia tej swojej prywatnej wojny. Podjarani uskutecznianiem nowego narodowego sportu. Satysfakcja z siania rozpierdolu. Brak potrzeby myślenia. Ślepota wobec własnej hipokryzji.
Jednocześnie zastanawiam się czy te spektakularne epatowanie siłą nie jest swego rodzaju przejawem   frustracji. Utajonego lęku... lęku przed wyginięciem. Wszak zranione lub chore zwierze przed śmiercią zawsze głośniej warczy.