Ostatnio, a może nie aż tak ostatnio, bo odkąd rozpoczęłam studia, wakacje straciły u mnie mocno na wartości. Za czasów szkolnych odliczałam, miesiące, dni, a nawet godziny. Na studiach orientuję się, że jest jeszcze coś takiego jak wakacje, kiedy kończy się czerwiec, a indeks już prawie wypełniony jest wpisami. Nigdy wtedy nie wiem co dalej. Zbyt dużo wolnego czasu mnie przeraża. Często zostaję w mieście, ale to już nie to samo. Gdy studenci powyjeżdżają, Wrocław świeci pustkami. Nie powiem, ma to swój urok, ale jest we mnie jednak ta tęsknota. Za tłumem. Za znanymi twarzami. Za życiem w biegu.
Wszystko zwalnia. Rozmywa się.
Jestem kompletnie beznadziejna w organizacji czasu letniego. Zawsze coś nie wychodzi, do czegoś zabraknie mi motywacji, o czymś zbyt późno pomyślę. W rezultacie wakacje nie kojarzą mi się już z odpoczynkiem i beztroską, tylko ze sporą ilością, niedostatecznie spożytkowanego czasu. Już teraz mnie to męczy. Myśl, że historia znowu się powtórzy i kiedy skończy się wrzesień znowu będę przesiąknięta uczuciem, że to wszystko nie tak miało wyglądać, że zmarnowałam tylko czas.
Takie to właśnie obawy i strachy obsiadły moje barki jak kruki i wrony, wydziobują ze mnie sukcesywnie motywację, nadzieję i może jakąś taką pewność w powodzenie uiszczenia ewentualnych planów i zamiarów.



Zdjęcia RA.