Martwa natura

Nawet nie wiecie jaką mam na balkonie piękną martwą naturę. Właśnie siedzę w łóżku i się na nią zapatrzam. Jakieś trzy miesiące temu zostawiłam tam jabłko, po tym czasie możecie sobie wyobrazić jego obecną postać. Nie, nie jest tak źle, zachowało swój kształt, za to zbrązowiało do zna i pokryło się sporymi czarnymi cętkami. Lecz nie w samym zgnitku tkwi szkopuł. Leży ono sobie, a w tle szarość. Szarość na szarości. I zawiesistość. Rzędy szarych bloków na tle brudnego nieba. Ot i cała martwa natura. A najciekawsze jest to, że gdzieś tam jednak się z nią identyfikuję. Z drugiej strony trudno tego nie robić kiedy jest się znowu chorym, dyszącym sobie po cichutku pod kołdrą i siąpiącym zatkanym nosem. Nie wiem jak można mieć tak kiepski układ immunologiczny... co chwilę coś.
Właśnie mam małe deja vu, albo po prostu przejawiam jakąś dziwną tendencję do pisania o rozkładzie i depresyjnej szarości zawsze kiedy zbliża się koniec roku. Właśnie zajrzałam, sprawdziłam i faktycznie, podobny tekst miał tu miejsce  trzy lata temu.
I kto ośmieli się zaprzeczyć temu, że historia lubi się powtarzać?