Sok z brzozy

O niesamowitym soku z brzozy słyszałam już jak miałam 7 lat i zawsze był dla mnie czymś na kształt zaginionej Atlantydy, bo zewsząd słyszy się legendy o istnieniu, o wspaniałościach, ale nigdy aż do teraz nie udało mi się go pozyskać*.
Jak łatwo się domyślić mój problem polegał na niczym innym jak na zwykłej niewiedzy, bo sok z brzozy można sobie zebrać tylko raz w roku i to w dość krótkim okresie czasu, a mianowicie wczesną wiosną, kiedy nie ma już śniegu, ale jeszcze przed wypuszczeniem przez drzewa liści, bo wiadomo wtedy wszystkie soki są już ładowane w owe listki.

Eh... po tylu latach, dopiero w tym roku, na początku kwietnia udało mi się odnaleźć moją Atlantydę! W niewielkich, wręcz rzekłabym naparstkowych ilościach, ale jednak. Było to dla mnie prawie jak spotkanie jednorożca, no bo człowiek legend się nasłucha, spotkać nigdy nie może, już po latach nie wierzy w istnienie, a tu nagle takie coś go spotyka.

Szczerze? Myślałam, że to będzie słodsze, albo chociaż minimalnie gęstsze. Tymczasem smakowało jak zwykła woda z jeziora. Może czuć było minimalną miodową nutę gdy człowiek naprawdę skupił się na smaku, ale i tak bez cienia słodyczy. Niemniej największą zaleta soku z brzozy jest to, że posiada całkiem sporo mikroelementów w dodatku bardzo dobrze przyswajanych przez organizm. Czyli niby zwykła woda, ale jednak niezwykła bo podobno zawiera również elektrolity, czyli bardziej nawodni organizm.

Ten post miał być co prawda o czosnku niedźwiedzim, ale jego historię zdecydowanie trzeba rozpocząć od soku z brzozy, o którym już dawno temu miałam napisać, a w natłoku spraw kompletnie o nim zapomniałam. Dorzucam również garść zdjęć z naszej wyprawy po złote runo i korzystając z wyjątkowo wolnego popołudnia biorę się za zaległe odcinki Gry o tron.

*Półki sklepowe się nie liczą (ten w sklepach jest pasteryzowany więc wszystko na nic).