Kręte uliczki i zakamarki

Słońce zalewa ulice, wydobywając jego najpiękniejsze barwy. Staramy się trzymać cienia, ten jest przyjemnie chłodny. Ciepłe, wilgotne powietrze nosi najrozmaitsze zapachy, z których większość to kwiatowe nuty. Kiedy się zmierzcha ich zapach wzbiera na sile.
Do godziny 17.00 miasto jest praktycznie wyludnione. Od czasu do czasu przemknie gdzieś jakaś dusza. Częściej spotyka się koty. Tych jest pełno. Są piękne, smukłe z połyskującą sierścią. Po 17.00 znikąd pojawiają się ludzie. Mija godzina dwie i nagle miasto zaczyna tętnić życiem.
Napawam się architekturą. Nie mam tu na myśli niczego spektakularnego. Niekwestionowana konsekwencja w budownictwie generuje u mnie pozytywne wrażenia estetyczne. Domy nie są klonami, o co to to nie, każdy jest inny, a jednak każdy zachowany w konwencji. Najbardziej lubię te o barwie piasku, z okiennicami...
Nie spieszymy się. Nie przejmujemy się czasem. Staramy się skupiać na chwili obecnej, celebrować ją. Przemierzając ulice, wyłapuję detale, co jakiś czas przystaję, że zrobić zdjęcie tym, które najbardziej mnie urzekają. Czasami rezygnuję ze zrobienia zdjęcia. Tylko patrzę. Staram się zapamiętać każdy szczegół. Obserwuję uciskającą chwilę, pozwalam jej się ulotnić. Połowy z tych chwil już nie pamiętam. Pamięć oczyściła swoje szeregi. Zostało tylko parę momentów, które najbardziej w niej utkwiły, takie które najumiejętniej się zakotwiczyły. Natomiast do tych, których ślad zamknęłam w zero-jedynkowym kodzie, na karcie pamięci mojego aparatu zawsze będę mogła wrócić. Zawsze będzie można odświeżyć to co pozornie wyblakłe, wyłowić to co pozornie zapomniane.