Na wakacjach zawsze wypożyczam, tony książek, trochę dokupuję, albo zwijam z półki znajomym. Połowa leży na podłodze przy łóżku, jedna z nich  o statusie "w trakcie czytania"  i jednocześnie wyższa rangą w książkowej hierarchii   spoczywa dumnie tuż obok poduszki, albo bezpośrednio na niej, w zależności od opieszałości porannego wstawania czytającej. Kolejne dwie o statusie pozornie podobnym, acz osadzającym je w zupełnie innej kategorii, czyli "w trakcie czytania(mniej ciekawe, ale pożyteczne)", prawdopodobnie będą sobie cichutko leżeć gdzieś w pobliżu laptopa, albo co gorsza złapią pewną książkowa chorobę niewidzialności dla czytającego, który potrafi ignorować istnienie takich książek, (które przecież cały czas czyta), miesiącami, a nawet latami, przekładając je to ze stołu, na krzesło, to z krzesła na parapet, to potem zaniesie sobie pod łóżko i już całkiem o nich zapomni. Taki rodzaj książek ma najbardziej przechlapane... Zakurzone, zapomniane, dawno już straciły nadzieję na jakiekolwiek zainteresowanie swojego aktualnego właściciela/opiekuna. Takie książki, często trawi głęboka depresja. Czy miewają myśli samobójcze? Może... ale większość z jaką miałam do czynienia nie przejawiała raczej  skłonności do dramatycznych gestów, bardziej można było u nich zaobserwować wyciszony smutek, beznamiętna akceptacja swojej beznadziejnej, na pało czyśćcowej sytuacji i coś niemal przypominającego przejście w hibernację. Przykre, ale prawdziwe. I choć człowiekowi serce się kraja i cosik poradzić by chciał... nie poradzi, takie życie.

Ale wróćmy może, do książki rangi (chwilowo) najwyższej, czyli tej w trakcie czytania. Ze stosiku, który sobie ostatnio przytargałam do domu jako pierwszą do lektury wybrałam sobie biografię Violetty Villas Izy Michalewicz i Jerzego Danilewicza. Dziwna to rzecz, zawsze kiedy następuje lipiec-sierpień Kokijaże ogarnia apetyt na biografie i lezie gdzieś na jakąś zapolować. W zeszłym roku na ten przykład miałam okazję zapoznać się z mniej lub bardziej zgrabnie opisanym żywotem i twórczością dzikiej, gnającej za wolnością Bjork i złotowłosej Brigitte Bardot, która sama spisała swoje wspomnienia i nie zawsze były one takie piękne i kolorowe jakby można było przypuszczać.
Biografia VV jest dość lekka, człowiek szybko sobie płynie przez tekst, raz czy dwa coś go zaskoczy, o czymś innym już gdzieś słyszał... ale jest też coś czego bardzo w biografiach nie lubię (przez tą samą rzecz musiałam odłożyć Janis Joplin), a mianowicie kiedy narrator coraz bardziej i nachalniej manifestuje swoją obecność. Zawsze wtedy mam ochotę palnąć mu w łeb tą jego książką, albo co najmniej rzucić nią o ścianę, ale nigdy tego nie robię, bo książkami nie wolno rzucać (chociażby przez szacunek do  śp. drzew... chociaż jak sobie o nich przypomnę to wkurza mnie, że poświęciły swoje życie, żeby jakiś dupek mógł manifestować swoją  dupkowatą obecność, która i tak nikogo nie obchodzi!).
Wracając do Villas po raz wtóry, chciałabym o niej napisać słowo lub dwa, kiedy już stłamsiwszy złość na autorów przemierzę resztą tekstu i ostatecznie przetrawię materiał. Mam nadzieję, że czas i opieszałość mimo wszystko pozwolą mi wrzucić to kiedyś posta na właśnie jej temat.

Niżej pastelowa nuta różu i kolejna materiałowa torebka, którą niedawno zrobiłam, i która świetnie sprawdza się w transportowaniu artykułów papierniczych, albo drobnych naciowych produktów z zieleniaka (puszczam do Was oko i życzę miłej końcówki lipca!).