Dziś w mieszkaniu unoszą się piękne zapachy. Właśnie robię rosół i gruszki z przyprawami korzennymi w czerwonym winie. Coś czuję, że to drugie będzie się u mnie często pojawiać tej zimy. Podobnie jak grzane wino. Z goździkami, imbirem, cynamonem, kawałkami pomarańczy, cudownie rozgrzewające. Jeden kufelek takiego na wieczór i już o niczym innym nie marzę jak zanurzyć się w stercie kocy i celebrować sen zimowy.

Opowiem wam śmieszną rzecz. Zainspirowana pewnymi postaciami, które podjęły się wyzwania nie kupowania odzieży przez okres roku, mało tego, które również to wyzwanie zakończyły pomyślnie, dzieląc się później z szerszym gronem swoimi wrażeniami i przemyśleniami, postanowiłam ambitnie pójść w ich ślady. Oczywiście nie na tak wielką skalę jaką jest rok, ale chciałam sprawdzić czy uda mi się chociażby wytrwać przez ostatnie dwa miesiące tego roku. Na początku byłam kozakiem, w ogóle mnie nie ciągnęło do uskuteczniania tego typu konsumpcji. Minął tydzień, potem drugi, zdarzyło mi się parę pomniejszych smuteczków. Minął miesiąc, a ja miałam się całkiem dobrze i beztrosko, przeglądając sobie od czasu do czasu rzeczy, po które miałam się udać, bądź, które miałam zamówić po dwumiesięcznym poście.
No i w końcu nadszedł dzień wczorajszy. A zniweczył on wszystko, albowiem rzeczy miały się w następujący sposób: Przede wszystkim, nie wiem jak to możliwe, ale wyszłam z domu bez klucza, a zamknięta chata w mroźny wieczór i pusty żołądek to nie jest to co sprzyja ludziom prawym. Także aby się ocieplić i coś zjeść musiałam udać się do skajtałere, a wtedy cała moja malownicza wstrzemięźliwość i ambitna wierność postanowieniom poszła się rypać. Ani się obejrzałam, a wylazłam stamtąd z nową sukienką. Iście wiosenną, także przez następne 4-5 miesięcy na pewno się przyda! Takie tam...