Wszystko można sfałszować. W każdym falsyfikacie można znaleźć coś oryginalnego. To główne myśli filmu Koneser (La Migliore offerta). Stworzyłam jego własną interpretację, wyszła bardzo długa. Zamierzałam pisać o symbolice połaci obrazów, o zawłaszczaniu sztuki, o pragnieniu posiadania i lęku konfrontacji, o celebracji kobiecego piękna, o celebracji niemal identycznej z tą jaką obdarza się dzieła sztuki. Miałam się zastanawiać na głos nad izolacją i utopijnością pewnych zdarzeń. Tekst wyszedł jednak zbyt długi, zbyt subiektywny. Zanudziłabym nim chyba każdego, więc pozwolę sobie jedynie na powyższe jego streszczenie.
Cóż mogę, rzec... film przepiękny, ale przyprawiał mnie o smutki prawie przez tydzień, co wbrew pozorom też świadczy na jego korzyść. Na pewno nie jest to półka obejrzane-zapomniane i jak najbardziej dorzucam do listy filmów na jesień.