Paparazzi

Tak właściwie to nigdy nie widziałam kobiety paparazzi. Możliwym jest że 22 lata to za mało aby dotrzeć do wszelkich anomalii tego świata, w każdym razie póki co nie zdarzyło mi się ani dojrzeć, ani zasłyszeć. Czyżby miałoby to wskazywać na to że podobne zapędy wykazują jedynie chłopcy?

O pozwolenie na broń w naszym kraju wcale nie tak łatwo, a i tak po szeregu formalność, ubiegający może usłyszeć nie bo nie. I tak najczęściej się zdarza jeśli nie jest się mundurowym bądź nie przynależy się do koła łowieckiego.
A aparat? Ha! To dopiero świetne rozwiązanie! Bo przecież ma spust, ma lufę, można przeładowywać (akumulator bądź kartę). Aparat jest nawet lepszy, możesz pójść z nim  na miasto i nikt cię za to nie zamknie. Wystarczy tylko namierzyć cel... i upolować ofiarę. Zasadzić się na nią gdzieś w krzakach bądź jak zawodowy snajper za murkiem, na dachu. Oczekiwać na nią. Nawet kilka godzin. Bez ruchu. Aż się zjawi. W danym miejscu. I ten dreszczyk emocji.

Jak mało wtedy istotne jest dla naszego aparatosnajpera, że jego ofiara to też człowiek, w dodatku z rodziną na wakacjach, w sytuacji prywatnej. Ona stara się odpoczywać, dzieci biegają wokół. Cóż mu z tego, że to człowiek czujący się bezpiecznie w gronie rodziny, na wpół rozebrany. Bezbronny.

Strzał. Jeden. Drugi. Trzeci. Dobra, a teraz wystarczy opchnąć to za parę złotych pudelkowi tudzież jakiejś gazecinie za 1.30zł i już tylko pozostaje delektować się satysfakcją kolejnego trofeum na swoim koncie. Kolejna mrożąca krew w żyłach historia do opowiadania kumplom po fachu. Naszego aparatosnajpera rozpiera duma. Ah jak nie wiele trzeba żeby facet mógł poczuć się jak prawdziwy mężczyzna.
Aparat w tym wypadku podobnie jak broń palna wydaje się mieć to samo drugie dno w męskich rękach. Przedłużenie przyrodzenia, nasuwa się po prostu samo. Czym natura nie obdarzyła, to sam sobie dorobię. Każdy kompleks może stać się fundamentem pewnych życiowych postaw, zachowań, upodobań. Jeden będzie obijał żonie twarz, drugi będzie się spuszczać nad swoją półmetrową lufą. Jakie życie taki rap.

Paparazzi podobnie jak płatny morderca nie ma sumienia. Odebrać komuś życie? Da się zrobić. Ile za to dostanę? Zasłania się za woalką profesjonalizmu: Jestem zawodowcem- powie. Tylko, że zawodowy morderca czeka na konkretne zlecenie, jest jedynie jego wykonawcą. Paparazzi sam sobie wybiera za kim bezie łazić, albo rzuca się na wszystko co mu się akurat nawinie.
Nie trapią ich problemy moralne typu: Zobaczy to pół miliona ludzi, może zjebie temu człowiekowi życie. To nie jego problem, on: odwala tylko swoją robotę. Zaprawdę powiadam ci mój drogi, naród będzie pamiętał o twych zasługach, jakże doniosłych i chwalebnych.

Paparazzi podobnie jak płatny morderca nie ma twarzy. Łatwo oszacować skąd padły strzały, ale sprawca dalej pozostaje nieznany. Anonimowy. Jego wizerunek pozostaje bezpieczny. Imię, nazwisko, adres i rozmiar gaci już prawdopodobnie na zawsze będzie niewiadomą dla krwiożerczych tłumów. Jakże wygodnie, mój drogi, jakże wygodnie...