Burze, sztormy i inne pioruny

Siedziałam wczoraj z bratem na werandzie. Gapiliśmy się na burzę i coś tam sobie rozprawialiśmy o prędkości światła, dźwięku, o bombach atomowych, przepołowionych drzewach i takich tam... śmiałam się z niego bo przegapiał najlepsze błyskawice.
Lubię burze. Przynoszą świeżość i przy okazji dostarczają atrakcji. A kiedy ktoś mówi np: o, już odchodzi- to ja sobie wtedy taką burzę mimowolnie wizualizuję jako bukę (!) i chcąc, nie chcąc, przechodzą mnie paskudne ciarki.

Musicie mi wybaczyć poniższą lekką niewyjściowość, ale tak się zdarza, kiedy ktoś namówi nas na drogę na skróty, a potem lezie się nią sześć kilometrów po lody, które są niby super, ekstra, turbo dobre, że nie wybrać się po nie to grzech, a po drodze okazuje się jednak nieco chłodniej niż się uprzednio zakładało i trzeba przywdziać ciuchy swojego chłopaka (bo one posiadają kaptury i takie tam co to ochraniają uszy, żeby ich wiatr nie wywiał). A na koniec okazuje się, że lodów ani śladu i w ogóle żadnego jedzenia nigdzie nie widać, za to zdążył rozpadać się solidnie deszcz i raczej nie ma już co liczyć na hepi end. Sami teraz widzicie, że nie jest lekko...