Dziś znowu chadzam w czerni. Na sobie mam sukienkę z Amisu, która od początku kojarzyła mi się z czymś pomiędzy Czarnym łabędziem a Czarodziejką z księżyca. Początkowo miała mi towarzyszyć mała, czarna torebka, ale na dwie sekundy przed wyjściem stwierdziłam ee niee, plecak lepiej się nada. I w ten oto sposób pozwoliłam sobie na upowszednienie tego mojego czarnego łabędzia, który do tej pory przywdziewany był tylko okazjonalnie, gdzie okazja najczęściej musiała pochwalić się jakimś interesującym statusem.

W sumie chciałabym poruszyć jeszcze jedną, drobną rzecz.
Nie oglądałam ostatnich odcinków Top Model, ponieważ tak jakoś niestety wyszło, że miałam parę jednak trochę ważniejszych spraw do ogarniania, niż emocjonowanie się tym, która z uczestniczek wygra (Co jest z resztą nieistotnie. Istotne jest to, która po wyjściu z programu będzie pracować w branży. Dopiero wtedy ich potencjał zostanie rzeczywiście zweryfikowany). Wracając, wystarczyło mi przebiec wzrokiem bo dwóch, trzech odcinkach, by zapoznać się wizerunkami dziewczyn i tym, które jaką reakcję internetów generuje. Uderzyło mnie jedno, Marcelina od początku do końca nie była odbierana pozytywnie. Dlaczego?
Bo była pewna siebie. Bo znała swoją wartość i nie wstydziła się mówić o tym na głos. Bo brakowało jej skromności, a kiedy ktoś mówił jesteś zajebista, nie mówiła ojeej, naprawdę? Ojeej nigdy bym nie pomyślała, ja to zwykła dziewczyna ze wsi jestem bla bla bla... jej odpowiedz brzmiała tak, wiem o tym. Dlatego też Marcelina od początku była moją faworytką. Jej uroda, ukierunkowanie na cel, i profesjonalizm nie budziły we mnie irytacji, budziły szacunek. Zawsze będę cenić kobiety, które wiedzą czego chcą i dążą do tego, które nie tłumią swoich ambicji i które jasno dają do zrozumienia, że zdają sobie sprawę ze swojej wartości. Więcej nam takich trzeba.